A lo mío tamién m'ese cuacau complir os 40 años en
l'ofizio. Pero en un ferrocarril publico y vertebrador, en un
ferrocarril que liderara o transporte de mercaderías, asercase a las
personas, a los lugars. En un ferrocarril libre de corruptos, d'ineptos
y garchol. En un ferrocarril con menos AVE y más rechionals. En o
ferrocarril de l'obrero, d'o estudián, de l'ama de casa. En un
ferrocarril alazetau en os ferroviarios, a suya valor más gran.
Como o mío lolo.
**************************************
A mi también me hubiese gustado cumplir los 40 años en el oficio. Pero
en un ferrocarril público y vertebrador, en un ferrocarril que liderara
el transporte de mercancías, acercase a las personas, a los pueblos. En
un ferrocarril libre de corruptos, de ineptos y sinvergüenzas. En un
ferrocarril con menos AVES y más regionales. En el ferrocarril del
obrero, del estudiante, del ama de casa. En un ferrocarril cimentado en
los ferroviarios, su valor más grande.
Como mi abuelo.
martes, 11 noviembre 2025
Soi republicán de zurdas, ateu (grazias a dios),
aragonesista y d'o Real Zaragoza.
Fa falta pitera ta despertar-se cada mañanada y intentar estar feliz
tenendo tot en cuentra.
**************************************
Soy republicano de izquierdas, ateo (gracias a dios), aragonesista y del
Real Zaragoza.
Hace falta pitera para despertarse cada mañana e intentar ser feliz
teniendo todo en contra.
lunes, 10 noviembre 2025
A vida no ye un viache ta la
perfezión, sino un camino ta lo dominio d'un mesmo. Cada espolón, cada
perda, cada trunfo ye una oportunidat ta fortalexer o esprito. A persona
fuerte no se dixa arrozegar por as ondas d'a emozión ni por as corriens
d'o destín, sino que permanexe firme en o suyo curso, guiau por a razón
y a virtut. No busques o control sobre tot o que te rodeya; busca o
control sobre tu mesmo. A verdadera grandeza no se mide por o que
poseyes u o que consegues, sino por o que yes capaz de mantener en paz
dentro de tu, sin importar o que suzeda estase.
**************************************
La vida no es un viaje hacia la perfección, sino un
camino hacia el dominio de uno mismo. Cada desafío, cada pérdida, cada
triunfo es una oportunidad para fortalecer el espíritu. La persona
fuerte no se deja arrastrar por las olas de la emoción ni por las
corrientes del destino, sino que permanece firme en su curso, guiado por
la razón y la virtud. No busques el control sobre todo lo que te rodea;
busca el control sobre ti mismo. La verdadera grandeza no se mide por lo
que posees o lo que consigues, sino por lo que eres capaz de mantener en
paz dentro de ti, sin importar lo que suceda fuera.
domingo, 9 noviembre 2025
NOMÁS
Con tu y solo.
Abitando o espazio de l'olbido.
Tot l'olbido vive en a mía memoria,
mientres t'esmeras que no me sienta solo.
Con tu siempre,
pero solo.
Si me faltas seré solo y tresbatiu.
Camina a lo mío costau y fe-me compañía
anque yo me sienta solo.
No dixes a mía mano.
Agarra-me con fuerza y dixa que sienta a mía soledat.
Que m'ixalapa,
que me corrompe,
que m'acotola.
Si me faltas ya no seré ni memoria.
Memoria de chens que talmén nunca esistioron.
Por ixo puede que me sienta tan solo.
No me sueltes d'a mano,
con tu camino seguro,
arropado, pero terriblemén solo.
**************************************
SOLO
Contigo y solo.
Habitando el espacio del olvido.
Todo el olvido vive en mi recuerdo,
mientras te esmeras en que no me sienta solo.
Contigo siempre,
pero solo.
Si me faltas estaré solo y perdido.
Camina a mi lado y hazme compañía
aunque yo me sienta solo.
No dejes mi mano.
Agárrame con fuerza y deja que sienta mi soledad.
Que me desgarra,
que me corrompe,
que me atenaza.
Si me faltas ya no seré ni recuerdo.
Recuerdo de gentes que tal vez nunca existieron.
Por eso puede que me sienta tan solo.
No me sueltes de la mano,
contigo camino seguro,
arropado, pero terriblemente solo.
sábado, 8 noviembre 2025
Si no esistises, t'inventaría.
Durarías tres segundos, como tot o que prexino, como tot o que deseyo.
O tiempo nezesario ta dar-me o que no puez, ta ofrexer-te o que no
tiengo.
Si no esistises, te soniaría.
Cuan despertase ya no serías, serías una mala memoria.
Si no esistises, te buscaría.
Con a zerteza que nunca te trobaría, seguro que no quiers tener dueño ni
yo rendir-te pleitesía.
Dios no esiste.
**************************************
Si no existieras, te inventaría.
Durarías tres segundos, como todo lo que imagino, como todo lo que
deseo.
El tiempo necesario para darme lo que no puedes, para ofrecerte lo que
no tengo.
Si no existieras, te soñaría.
Cuando despertara ya no estarías, serías un mal recuerdo.
Si no existieras, te buscaría.
Con la certeza de que jamás te encontraría, seguro de que no quieres
tener dueño ni yo rendirte pleitesía.
Dios no existe.
viernes, 7 noviembre 2025
Feba tiempo que no tornaban a estar chuntos. Se conoxeban practicamén
dende l'adoleszenzia. Eban compartiu ideyals, reunions clandestinas,
meloperas reparadoras ta l'alma y ixos primers amors de pensions escuras
en callizos transitaus por chaperos, trileros y maleantes.
Yeran personas comprometidas, d'ixas que no miran ta unatro costau y con
os arrestos sufiziens ta meter a fito-fito sabendo que se la van a
partir.
Se ganoron o respeto d'os suyos compañers y l'admirazión d'o mundo
obrero.
Uei, por fin, tornaban a chuntar-se en un día griso do a plevia
acariziaba a tierra que les iba a acullir. Se trobaban mesos en piet, en
a tapia d'un viello fosal, mirando a los uellos a los suyos asesinos,
belún d'os cuals a vergüeña les levó a zarrar-los.
**************************************
Hacía tiempo que no volvían a estar juntos. Se conocían prácticamente
desde la adolescencia. Habían compartido ideales, reuniones
clandestinas, borracheras reparadoras para el alma y esos primeros
amores de pensiones oscuras en callejones transitados por chaperos,
trileros y maleantes.
Eran personas comprometidas, de esas que no miran hacia otro lado y con
los arrestos suficientes para poner la cara sabiendo que se la van a
partir.
Se ganaron el respeto de sus compañeros y la admiración del mundo
obrero.
Hoy, por fin, volvían a juntarse en un día gris donde la lluvia
acariciaba la tierra que les iba a acoger. Se encontraban puestos en
pie, en la tapia de un viejo cementerio, mirando a los ojos a sus
asesinos, alguno de los cuales la vergüenza les llevó a cerrarlos.
jueves, 6 noviembre 2025
miércoles, 5 noviembre 2025
Vivimos d'os zeños, d'os detalles, d'as chicas cosas. No esisten as
grandilocuenzias, os amigos eternos ni os chirmans ta siempre.
Vivimos de clamadas tresbatidas, de curtos mandaus y efímeras grazias.
As cosas ya no son como as de dinantes. Cada día somos un poquet más
estupius.
A nuestra uembra no nos reconoxe y fuye de nusatros. Y tot ixo nos leva
a la soledat y a la mentira más absoluta. A lo desengaño, a la traiduría,
a las istorias inventadas, a fer d'as cosas o que no son.
Tot porque emos renunziau a la palabra. Y o que ye más importán agún, a
la uellada. Porque a vezes ye impreszindible a uellada.
**************************************
Vivimos de los gestos, de los detalles, de las pequeñas cosas. No
existen las grandilocuencias, los amigos eternos ni los hermanos para
siempre.
Vivimos de llamadas perdidas, de cortos mensajes y efímeras gracias.
Las cosas ya no son como las de antes. Cada día somos un poco más
estúpidos.
Nuestra sombra no nos reconoce y huye de nosotros. Y todo eso nos lleva
a la soledad y a la mentira más absoluta. Al desengaño, a la traición, a
las historias inventadas, a hacer de las cosas lo que no son.
Todo porque hemos renunciado a la palabra. Y lo que es más importante
todavía, a la mirada. Porque a veces es imprescindible la mirada.
martes, 4 noviembre 2025
A muerte no la entendemos, nos tira a qui amamos, nos amarguea a vida,
nos causa una ferida y una zicatriza que duele ta tota a vida.
A muerte plega sin estar convidada y amorta a nuestra riseta y mete
trista nuestra uellada, ella ye a pior umora y más cuan no i abió tiempo
ni de dezir adiós, ella fa plorar a lo más fuerte y a suya umora queda
por siempre. Por ixo ama, no peleyes y perdona, no alzes rencor que a
muerte no perdona.
**************************************
La muerte no la entendemos, nos quita a quienes amamos, nos amarga la
vida, nos causa una herida y una cicatriz que duele para toda la vida.
La muerte llega sin ser invitada y apaga nuestra sonrisa y pone triste
nuestra mirada, ella es el peor dolor y más cuando no hubo tiempo ni de
decir adiós, ella hace llorar al más fuerte y su dolor queda por
siempre. Por eso ama, no pelees y perdona, no guardes rencor que la
muerte no perdona.
lunes, 3 noviembre 2025
L'abrazo abría d'estar rezetau por os medicos. I hai un poder curativo
en l'abrazo que agún esconoxemos. L'abrazo cura odio. L'abrazo cura
resentimiento. Cura cansera. Cura tristeza.
Cuan abrazamos soltamos amarras. Perdemos por intes as cosas que nos han
feito perder a calma, a paz en l'alma. Cuan abrazamos dixamos d'estar a
la defensiva y permitimos que l'atro s'amane a lo nuestro corazón. Os
brazos s'ubren y os corazons se currucan d'una forma unica.
No i hai pon como un abrazo. Abrazo de "T'amo". Abrazo de "Qué bueno que
yes aquí". Abrazo de "Aduya-me". Abrazo de "Dica luego". Abrazo de
"cuánto t'extrañé". Abrazos...
Cuan abrazamos somos más de dos, somos familia, somos azesibles, somos
suenios posibles.
L'abrazo abría d'estar rezetau por os medicos, pus rechovenexe l'alma y
o cuerpo.
Les dixo aquí o mío abrazo.
**************************************
El abrazo debería ser recetado por los médicos. Hay un poder curativo en
el abrazo que aún desconocemos. El abrazo cura odio. El abrazo cura
resentimiento. Cura cansancio. Cura tristeza.
Cuando abrazamos soltamos amarras. Perdemos por instantes las cosas que
nos han hecho perder la calma, la paz en el alma. Cuando abrazamos
dejamos de estar a la defensiva y permitimos que el otro se aproxime a
nuestro corazón. Los brazos se abren y los corazones se acurrucan de una
forma única.
No hay nada como un abrazo. Abrazo de "Te amo". Abrazo de "Qué bueno que
estás aquí". Abrazo de "Ayúdame". Abrazo de "Hasta pronto". Abrazo de
"cuánto te extrañé". Abrazos...
Cuando abrazamos somos más de dos, somos familia, somos accesibles,
somos sueños posibles.
El abrazo debería ser recetado por los médicos, pues rejuvenece el alma
y el cuerpo.
Les dejo aquí mi abrazo.
domingo, 2 noviembre 2025
AGÚN VIVE A MEMORIA
Camino, inexorablemén, ta la terzera edat. Sofro, como muitos de vustés
saben, d'una perda de memoria galopante a causa d'a mía daño zerebral,
pero se mantienen vivos as memorias d'o Caspe d'a mía nineza. A mía
primera escuela (A Badina), a mía primera mayestra (Doña Julia), que con
tres años me castigó sin salir a lo recreyo por foratar una pachina d'o
cuaderno por borrar mui fuerte, as mías primeras prozesions con o
Nazareno, os asayos d'a banda de tambors y bombos en a Porteta. A
memoria de, ara ausén, Perico Samper, a lo como o mío pai le daba a
responsabilidat de cudiar d'o mío chirmán y de yo entre a prozesión.
Memoria a suya eterna riseta. Sintié un duro truco en o mío costau cuan
Alfredo Grañena me comunicó a suya muerte fa uns años.
Memoria con una claridat nitida cuan o mío lolo Valentín, ferroviario
como yo, nos levaba a pescar a lo Paranza. Oras y oras de solana
asperando a picada d'a mía vida.
Asinas mesmo me viene a la mente as mías callejeos con Luis Fillola,
Julio Tejero, Toño…
As fiestas d'agosto, as verbenas, os toros de fuego, as vaquillas,
l'actuazión de Miguel Ríos, que luego estió a banda sonora d'a mía vida.
Os primers amors… Ixe grupo d'amigos con os cuals compartes os 14, 15
años se convierten en eternos.
A carrera Borrizo, o puesto en o cual naxié, igual que o mío pai. O
Gurugú, puesto de trobadas y os nuestros primers besos. As primeras
peñas.
Definitivamén, Machado teneba razón cuan dizió que a nuestra patria ye a
nuestra infanzia. Sin Caspe no sería yo, sería unatra cosa y asinas lo
quiero dixar por escrito por si o mío zelebro me chuga a mala pasada de
borrar-lo d'a mía mente.
**************************************
TODAVÍA VIVE EL RECUERDO
Camino, inexorablemente, hacia la tercera edad. Sufro, como muchos de
ustedes saben, de una pérdida de memoria galopante debido a mi daño
cerebral, pero se mantienen vivos los recuerdos del Caspe de mi niñez.
Mi primera escuela (La Balsa), mi primera maestra (Doña Julia), que con
tres años me castigó sin salir al recreo por agujerear una página del
cuaderno por borrar muy fuerte, mis primeras procesiones con el
Nazareno, los ensayos de la banda de tambores y bombos en la Porteta. El
recuerdo de, ahora ausente, Perico Samper, al cual mi padre le daba la
responsabilidad de cuidar de mi hermano y de mí durante la procesión.
Recuerdo su eterna sonrisa. Sentí un duro golpe en mi costado cuando
Alfredo Grañena me comunicó su muerte hace unos años.
Recuerdo con una claridad nítida cuando mi abuelo Valentín, ferroviario
como yo, nos llevaba a pescar al Dique. Horas y horas de solana
esperando la picada de mi vida.
Así mismo me viene a la mente mis callejeos con Luis Fillola, Julio
Tejero, Toño…
Las fiestas de agosto, las verbenas, los toros de fuego, las vaquillas,
la actuación de Miguel Ríos, que luego fue la banda sonora de mi vida.
Los primeros amores… Ese grupo de amigos con los que compartes los 14,
15 años se convierten en eternos.
La calle Borrizo, el lugar en el que nací, al igual que mi padre. El
Gurugú, lugar de encuentros y nuestros primeros besos. Las primeras
peñas.
Definitivamente, Machado tenía razón cuando dijo que nuestra patria es
nuestra infancia. Sin Caspe no sería yo, sería otra cosa y así lo quiero
dejar por escrito por si mi cerebro me juega la mala pasada de borrarlo
de mi mente.
sábado, 1 noviembre 2025
AMANEIXE/AMANEZE.
O sol, una vez más, le gana a batalla a las tenebras. Os suyos rayos
acarizían a nuestra piel, templan a nuestra mente y intentan purificar a
nuestra alma. Alma, compañero, alma! Que amenestemos de tu, d'o tuyo
empente, d'o tuyo uembro. Que amenestemos rodiar-nos de personas que
metan l'alma en os cometius, en os treballos, en as trabetas que nos
mete a vida.
Alma pus, amigos. Y corazón, muito corazón. Porque a ormino a eszelenzia
no ye sufizién.
Amaneixe/Amaneze.
Uei, y mañanada tamién, sale o sol ta toz.
**************************************
AMANECE.
El sol, una vez más, le gana la batalla a las tinieblas. Sus rayos
acarician nuestra piel, templan nuestra mente e intentan purificar
nuestra alma. ¡Alma, compañero, alma! Que necesitamos de ti, de tu
empuje, de tu hombro. Que necesitamos rodearnos de personas que pongan
el alma en los cometidos, en los trabajos, en las zancadillas que nos
pone la vida.
Alma pues, amigos. Y corazón, mucho corazón. Porque a menudo la
excelencia no es suficiente.
Amanece.
Hoy, y mañana también, sale el sol para todos.