CICLISMO

 

 

Graham

Watson

 

 

Biciciclismo

 

 

 

 

 

Julián Sanz

Ultracycling Rider

 

 

ENLACES

 

Fisioterapia

 

Ongizatea

 

Vicente Basanta

 

Ánchel Conte

 

Ramón Acín

 

MPA

Museo Pedagógico

de Aragón

 

Mariano Gistaín

 

Zaragózame!

 

 

Ligallo de Fablans

 

 

Ayto. Caspe

 

Ayto. Zaragoza

 

Niemeyer Center

Avilés

 

Fundación Picasso

 

Aragón

El viaje fascinante

 

 

 

Almendrón

 

Gaiters d'Aragón

 

 

 

 

Amai TLP

 

Navega por Aragón

 

Charrando.com

 

Chuntos por l'Aragonés

 

Redaragón

 

 

 

Villa de Balmaseda

 

Guggenghein Bilbao

 

instituto cervantes

 

 

 

PRENSA

 

 

 

El Periódico de Aragón

 

El Correo

 

Gara

 

Nueva España

 

El Comercio

 

Público

 

La República

 

radiohuesca

 

Aragón Radio

 

Rebelión

 

El inconformista digital

 

+links

 

 

Carlos Juan

 

 

 

 

O mío rencón www.carlosjuan.net  O mío rencón

 

 

  

Tfno. 648 09 09 39

Escríbanme

Fisioterapia Ongizatea

 

Diplomada

Verónica Juan Capilla.     Balmaseda-Bizkaia

Cita: 665 240 971

Formación académica

 

O rencón d'acordanza/El rincón de la memoria

(webteca)

 

 

Los curas siempre pasan a la misma hora

Relato Corto

 

La Estación del Silencio

 

 

Sala de Exposiciones

53 obras pictóricas de Basilio Allende

 

 

 

jueves, 13 noviembre 2025

 

A lo mío tamién m'ese cuacau complir os 40 años en l'ofizio. Pero en un ferrocarril publico y vertebrador, en un ferrocarril que liderara o transporte de mercaderías, asercase a las personas, a los lugars. En un ferrocarril libre de corruptos, d'ineptos y garchol. En un ferrocarril con menos AVE y más rechionals. En o ferrocarril de l'obrero, d'o estudián, de l'ama de casa. En un ferrocarril alazetau en os ferroviarios, a suya valor más gran.
Como o mío lolo.

 

**************************************

 

A mi también me hubiese gustado cumplir los 40 años en el oficio. Pero en un ferrocarril público y vertebrador, en un ferrocarril que liderara el transporte de mercancías, acercase a las personas, a los pueblos. En un ferrocarril libre de corruptos, de ineptos y sinvergüenzas. En un ferrocarril con menos AVES y más regionales. En el ferrocarril del obrero, del estudiante, del ama de casa. En un ferrocarril cimentado en los ferroviarios, su valor más grande.
Como mi abuelo.

 

martes, 11 noviembre 2025

 

Soi republicán de zurdas, ateu (grazias a dios), aragonesista y d'o Real Zaragoza.
Fa falta pitera ta despertar-se cada mañanada y intentar estar feliz tenendo tot en cuentra.

 

**************************************

 

Soy republicano de izquierdas, ateo (gracias a dios), aragonesista y del Real Zaragoza.
Hace falta pitera para despertarse cada mañana e intentar ser feliz teniendo todo en contra.

 

lunes, 10 noviembre 2025

 

A vida no ye un viache ta la perfezión, sino un camino ta lo dominio d'un mesmo. Cada espolón, cada perda, cada trunfo ye una oportunidat ta fortalexer o esprito. A persona fuerte no se dixa arrozegar por as ondas d'a emozión ni por as corriens d'o destín, sino que permanexe firme en o suyo curso, guiau por a razón y a virtut. No busques o control sobre tot o que te rodeya; busca o control sobre tu mesmo. A verdadera grandeza no se mide por o que poseyes u o que consegues, sino por o que yes capaz de mantener en paz dentro de tu, sin importar o que suzeda estase.

 

**************************************

 

La vida no es un viaje hacia la perfección, sino un camino hacia el dominio de uno mismo. Cada desafío, cada pérdida, cada triunfo es una oportunidad para fortalecer el espíritu. La persona fuerte no se deja arrastrar por las olas de la emoción ni por las corrientes del destino, sino que permanece firme en su curso, guiado por la razón y la virtud. No busques el control sobre todo lo que te rodea; busca el control sobre ti mismo. La verdadera grandeza no se mide por lo que posees o lo que consigues, sino por lo que eres capaz de mantener en paz dentro de ti, sin importar lo que suceda fuera.

 

domingo, 9 noviembre 2025

 

NOMÁS


Con tu y solo.
Abitando o espazio de l'olbido.
Tot l'olbido vive en a mía memoria,
mientres t'esmeras que no me sienta solo.
Con tu siempre,
pero solo.
Si me faltas seré solo y tresbatiu.
Camina a lo mío costau y fe-me compañía
anque yo me sienta solo.
No dixes a mía mano.
Agarra-me con fuerza y dixa que sienta a mía soledat.
Que m'ixalapa,
que me corrompe,
que m'acotola.
Si me faltas ya no seré ni memoria.
Memoria de chens que talmén nunca esistioron.
Por ixo puede que me sienta tan solo.
No me sueltes d'a mano,
con tu camino seguro,
arropado, pero terriblemén solo.

 

**************************************

 

SOLO


Contigo y solo.
Habitando el espacio del olvido.
Todo el olvido vive en mi recuerdo,
mientras te esmeras en que no me sienta solo.
Contigo siempre,
pero solo.
Si me faltas estaré solo y perdido.
Camina a mi lado y hazme compañía
aunque yo me sienta solo.
No dejes mi mano.
Agárrame con fuerza y deja que sienta mi soledad.
Que me desgarra,
que me corrompe,
que me atenaza.
Si me faltas ya no seré ni recuerdo.
Recuerdo de gentes que tal vez nunca existieron.
Por eso puede que me sienta tan solo.
No me sueltes de la mano,
contigo camino seguro,
arropado, pero terriblemente solo.

 

sábado, 8 noviembre 2025

 

Si no esistises, t'inventaría.
Durarías tres segundos, como tot o que prexino, como tot o que deseyo.
O tiempo nezesario ta dar-me o que no puez, ta ofrexer-te o que no tiengo.
Si no esistises, te soniaría.
Cuan despertase ya no serías, serías una mala memoria.
Si no esistises, te buscaría.
Con a zerteza que nunca te trobaría, seguro que no quiers tener dueño ni yo rendir-te pleitesía.
Dios no esiste.

 

**************************************

 

Si no existieras, te inventaría.
Durarías tres segundos, como todo lo que imagino, como todo lo que deseo.
El tiempo necesario para darme lo que no puedes, para ofrecerte lo que no tengo.
Si no existieras, te soñaría.
Cuando despertara ya no estarías, serías un mal recuerdo.
Si no existieras, te buscaría.
Con la certeza de que jamás te encontraría, seguro de que no quieres tener dueño ni yo rendirte pleitesía.
Dios no existe.

 

 

viernes, 7 noviembre 2025

 

Feba tiempo que no tornaban a estar chuntos. Se conoxeban practicamén dende l'adoleszenzia. Eban compartiu ideyals, reunions clandestinas, meloperas reparadoras ta l'alma y ixos primers amors de pensions escuras en callizos transitaus por chaperos, trileros y maleantes.
Yeran personas comprometidas, d'ixas que no miran ta unatro costau y con os arrestos sufiziens ta meter a fito-fito sabendo que se la van a partir.
Se ganoron o respeto d'os suyos compañers y l'admirazión d'o mundo obrero.
Uei, por fin, tornaban a chuntar-se en un día griso do a plevia acariziaba a tierra que les iba a acullir. Se trobaban mesos en piet, en a tapia d'un viello fosal, mirando a los uellos a los suyos asesinos, belún d'os cuals a vergüeña les levó a zarrar-los.

 

**************************************

 

Hacía tiempo que no volvían a estar juntos. Se conocían prácticamente desde la adolescencia. Habían compartido ideales, reuniones clandestinas, borracheras reparadoras para el alma y esos primeros amores de pensiones oscuras en callejones transitados por chaperos, trileros y maleantes.
Eran personas comprometidas, de esas que no miran hacia otro lado y con los arrestos suficientes para poner la cara sabiendo que se la van a partir.
Se ganaron el respeto de sus compañeros y la admiración del mundo obrero.
Hoy, por fin, volvían a juntarse en un día gris donde la lluvia acariciaba la tierra que les iba a acoger. Se encontraban puestos en pie, en la tapia de un viejo cementerio, mirando a los ojos a sus asesinos, alguno de los cuales la vergüenza les llevó a cerrarlos.

 

 

jueves, 6 noviembre 2025

 

 

 

miércoles, 5 noviembre 2025

 

Vivimos d'os zeños, d'os detalles, d'as chicas cosas. No esisten as grandilocuenzias, os amigos eternos ni os chirmans ta siempre.
Vivimos de clamadas tresbatidas, de curtos mandaus y efímeras grazias.
As cosas ya no son como as de dinantes. Cada día somos un poquet más estupius.
A nuestra uembra no nos reconoxe y fuye de nusatros. Y tot ixo nos leva a la soledat y a la mentira más absoluta. A lo desengaño, a la traiduría, a las istorias inventadas, a fer d'as cosas o que no son.
Tot porque emos renunziau a la palabra. Y o que ye más importán agún, a la uellada. Porque a vezes ye impreszindible a uellada.

 

**************************************

 

Vivimos de los gestos, de los detalles, de las pequeñas cosas. No existen las grandilocuencias, los amigos eternos ni los hermanos para siempre.
Vivimos de llamadas perdidas, de cortos mensajes y efímeras gracias.
Las cosas ya no son como las de antes. Cada día somos un poco más estúpidos.
Nuestra sombra no nos reconoce y huye de nosotros. Y todo eso nos lleva a la soledad y a la mentira más absoluta. Al desengaño, a la traición, a las historias inventadas, a hacer de las cosas lo que no son.
Todo porque hemos renunciado a la palabra. Y lo que es más importante todavía, a la mirada. Porque a veces es imprescindible la mirada.

 

 

martes, 4 noviembre 2025

 

A muerte no la entendemos, nos tira a qui amamos, nos amarguea a vida, nos causa una ferida y una zicatriza que duele ta tota a vida.
A muerte plega sin estar convidada y amorta a nuestra riseta y mete trista nuestra uellada, ella ye a pior umora y más cuan no i abió tiempo ni de dezir adiós, ella fa plorar a lo más fuerte y a suya umora queda por siempre. Por ixo ama, no peleyes y perdona, no alzes rencor que a muerte no perdona.

 

**************************************

 

La muerte no la entendemos, nos quita a quienes amamos, nos amarga la vida, nos causa una herida y una cicatriz que duele para toda la vida.
La muerte llega sin ser invitada y apaga nuestra sonrisa y pone triste nuestra mirada, ella es el peor dolor y más cuando no hubo tiempo ni de decir adiós, ella hace llorar al más fuerte y su dolor queda por siempre. Por eso ama, no pelees y perdona, no guardes rencor que la muerte no perdona.

 

lunes, 3 noviembre 2025

 

L'abrazo abría d'estar rezetau por os medicos. I hai un poder curativo en l'abrazo que agún esconoxemos. L'abrazo cura odio. L'abrazo cura resentimiento. Cura cansera. Cura tristeza.
Cuan abrazamos soltamos amarras. Perdemos por intes as cosas que nos han feito perder a calma, a paz en l'alma. Cuan abrazamos dixamos d'estar a la defensiva y permitimos que l'atro s'amane a lo nuestro corazón. Os brazos s'ubren y os corazons se currucan d'una forma unica.
No i hai pon como un abrazo. Abrazo de "T'amo". Abrazo de "Qué bueno que yes aquí". Abrazo de "Aduya-me". Abrazo de "Dica luego". Abrazo de "cuánto t'extrañé". Abrazos...
Cuan abrazamos somos más de dos, somos familia, somos azesibles, somos suenios posibles.
L'abrazo abría d'estar rezetau por os medicos, pus rechovenexe l'alma y o cuerpo.
Les dixo aquí o mío abrazo.

 

**************************************

 

El abrazo debería ser recetado por los médicos. Hay un poder curativo en el abrazo que aún desconocemos. El abrazo cura odio. El abrazo cura resentimiento. Cura cansancio. Cura tristeza.
Cuando abrazamos soltamos amarras. Perdemos por instantes las cosas que nos han hecho perder la calma, la paz en el alma. Cuando abrazamos dejamos de estar a la defensiva y permitimos que el otro se aproxime a nuestro corazón. Los brazos se abren y los corazones se acurrucan de una forma única.
No hay nada como un abrazo. Abrazo de "Te amo". Abrazo de "Qué bueno que estás aquí". Abrazo de "Ayúdame". Abrazo de "Hasta pronto". Abrazo de "cuánto te extrañé". Abrazos...
Cuando abrazamos somos más de dos, somos familia, somos accesibles, somos sueños posibles.
El abrazo debería ser recetado por los médicos, pues rejuvenece el alma y el cuerpo.
Les dejo aquí mi abrazo.

 

 

domingo, 2 noviembre 2025

 

AGÚN VIVE A MEMORIA

Camino, inexorablemén, ta la terzera edat. Sofro, como muitos de vustés saben, d'una perda de memoria galopante a causa d'a mía daño zerebral, pero se mantienen vivos as memorias d'o Caspe d'a mía nineza. A mía primera escuela (A Badina), a mía primera mayestra (Doña Julia), que con tres años me castigó sin salir a lo recreyo por foratar una pachina d'o cuaderno por borrar mui fuerte, as mías primeras prozesions con o Nazareno, os asayos d'a banda de tambors y bombos en a Porteta. A memoria de, ara ausén, Perico Samper, a lo como o mío pai le daba a responsabilidat de cudiar d'o mío chirmán y de yo entre a prozesión. Memoria a suya eterna riseta. Sintié un duro truco en o mío costau cuan Alfredo Grañena me comunicó a suya muerte fa uns años.
Memoria con una claridat nitida cuan o mío lolo Valentín, ferroviario como yo, nos levaba a pescar a lo Paranza. Oras y oras de solana asperando a picada d'a mía vida.
Asinas mesmo me viene a la mente as mías callejeos con Luis Fillola, Julio Tejero, Toño…
As fiestas d'agosto, as verbenas, os toros de fuego, as vaquillas, l'actuazión de Miguel Ríos, que luego estió a banda sonora d'a mía vida. Os primers amors… Ixe grupo d'amigos con os cuals compartes os 14, 15 años se convierten en eternos.
A carrera Borrizo, o puesto en o cual naxié, igual que o mío pai. O Gurugú, puesto de trobadas y os nuestros primers besos. As primeras peñas.
Definitivamén, Machado teneba razón cuan dizió que a nuestra patria ye a nuestra infanzia. Sin Caspe no sería yo, sería unatra cosa y asinas lo quiero dixar por escrito por si o mío zelebro me chuga a mala pasada de borrar-lo d'a mía mente.

 

**************************************

 

TODAVÍA VIVE EL RECUERDO

Camino, inexorablemente, hacia la tercera edad. Sufro, como muchos de ustedes saben, de una pérdida de memoria galopante debido a mi daño cerebral, pero se mantienen vivos los recuerdos del Caspe de mi niñez. Mi primera escuela (La Balsa), mi primera maestra (Doña Julia), que con tres años me castigó sin salir al recreo por agujerear una página del cuaderno por borrar muy fuerte, mis primeras procesiones con el Nazareno, los ensayos de la banda de tambores y bombos en la Porteta. El recuerdo de, ahora ausente, Perico Samper, al cual mi padre le daba la responsabilidad de cuidar de mi hermano y de mí durante la procesión. Recuerdo su eterna sonrisa. Sentí un duro golpe en mi costado cuando Alfredo Grañena me comunicó su muerte hace unos años.
Recuerdo con una claridad nítida cuando mi abuelo Valentín, ferroviario como yo, nos llevaba a pescar al Dique. Horas y horas de solana esperando la picada de mi vida.
Así mismo me viene a la mente mis callejeos con Luis Fillola, Julio Tejero, Toño…
Las fiestas de agosto, las verbenas, los toros de fuego, las vaquillas, la actuación de Miguel Ríos, que luego fue la banda sonora de mi vida. Los primeros amores… Ese grupo de amigos con los que compartes los 14, 15 años se convierten en eternos.
La calle Borrizo, el lugar en el que nací, al igual que mi padre. El Gurugú, lugar de encuentros y nuestros primeros besos. Las primeras peñas.
Definitivamente, Machado tenía razón cuando dijo que nuestra patria es nuestra infancia. Sin Caspe no sería yo, sería otra cosa y así lo quiero dejar por escrito por si mi cerebro me juega la mala pasada de borrarlo de mi mente.

 

 

sábado, 1 noviembre 2025

 

AMANEIXE/AMANEZE.

O sol, una vez más, le gana a batalla a las tenebras. Os suyos rayos acarizían a nuestra piel, templan a nuestra mente y intentan purificar a nuestra alma. Alma, compañero, alma! Que amenestemos de tu, d'o tuyo empente, d'o tuyo uembro. Que amenestemos rodiar-nos de personas que metan l'alma en os cometius, en os treballos, en as trabetas que nos mete a vida.
Alma pus, amigos. Y corazón, muito corazón. Porque a ormino a eszelenzia no ye sufizién.
Amaneixe/Amaneze.
Uei, y mañanada tamién, sale o sol ta toz.

 

**************************************

 

AMANECE.

El sol, una vez más, le gana la batalla a las tinieblas. Sus rayos acarician nuestra piel, templan nuestra mente e intentan purificar nuestra alma. ¡Alma, compañero, alma! Que necesitamos de ti, de tu empuje, de tu hombro. Que necesitamos rodearnos de personas que pongan el alma en los cometidos, en los trabajos, en las zancadillas que nos pone la vida.
Alma pues, amigos. Y corazón, mucho corazón. Porque a menudo la excelencia no es suficiente.
Amanece.
Hoy, y mañana también, sale el sol para todos.

 

**************************************

 

 

TOLOSANTOS

 

 

 


 

 

 

 

 

 

 

 

Aragón somos todos

El traidor de Camilo José Cela

 

 

El trévol de cinco hojas que me regaló Susana.

Foto: Jesús Ariz